راضی باش به رضای خدا
امام اگر بگذارد، حرف های خواهر با او تمامی ندارد. سر خواهر را بر سینه می فشارد و داروی تلخ صبر را جرعه جرعه در کامش می ریزد:
خواهرم! روشنی چشمم! گرمی دلم!
مبادا بی تابی کنی!
مبادا روی بخراشی!
مبادا گریبان چاک کنی!
استوار صبر از استقامت توست؛
حلم در کلاس تو درس می خواند؛
بردباری در محضر تو تلمّذ می کند؛
شکیبایی در دست های تو پرورش می یابد؛
تسلیم و رضا دو کودکند که از دامان تو زاده می شوند و جهان پس از تو را سرمشق تعبّد می دهند؛ راضی باش به رضای خدا که بی رضای تو این کار، ممکن نمی شود.
آری!!
راضی باش به رضای خدا که بی رضای
او هیچ کاری ممکن نمی شود.
الوداع ای خواهر غم پرورم
می روم من نزد زهرا مادرم
الوداع ای خواهر جانان من
بعد من جان تو و طفلان من
الوداع ای اشک ریز داغ حسین
باغبان لاله های باغ من
الوداع ای خواهر والای من
بعد من ای همدم غمهای من
خیمه هایم را به غارت می برند
اهلبیتم را اسارت می برند
بعد من غمها نمایان می شوند
صورتی سالم نمی ماند دگر
بعد من غمهای نیلی می رسند
دستها با ضرب سیلی می رسند
الوداع ای خواهر افسرده جان
ای پرستار تمام کودکان
در این جهان تا رمق به جان من است
هماره نام حسین بر دل و زبان من است
چه خوانمش؟ که پیغمبر وصف او فرمود
که من از حسینم و حسین از آن من است
سلام بر شما ای سالار شهیدان که خورشید همه ی معیارهای انسانی در شما طلوع می کند و از سویی در آن غروب می کند.
واژه هایی چون: فداکاری، جانبازی، پاکبازی، سرافرازی، جوانمردی، شهامت و شجاعت در راستای تاریخ مصداقهای بی شماری دارند. ولی
بی گمان بر قامت سالار شهیدان از همه برازنده تر و در سرنوشت او از همه استوارتر بودند. هر سخنی که درباره ی او گفته شود، جز
سخن پردازی و ترتیب الفاظ نیست، که فضایل او نوعی بی همتاست.
او وارث شجاعت و سلحشوری پدر بزرگوارش، حیدر کرار و وارث فضایل و کمالات پیامبران عظام از ابوالبشر حضرت آدم، تا اشرف کائنات
حضرت ختمی مرتبت (ص) بود.
او انسان کامل و شخصیت بی مانند دوران بود که در دانش و بینش از همه بیشتر در طاعت و عبادت حق از همه پیشروتر و در شجاعت
و شهامت از همه پیشتازتر بود. هیچ نویسنده ی چیره دستی توان آن را ندارد که شرح فداکاریها و جانبازیهای آن اسوه ی صفا و را ترسیم
نماید.
«فرا رسیدن ماه خون بر شمشیر بر تمامی مسلمانان جهان تسلیت باد.»
... فرج یعنی گشایش. وقتی می گویند: « در همه حال منتظر فرج باشید! » معنایش این است که هر بن بستی قابل گشودن است. مسلمان، با « درس انتظار فرج» می آموزد که هیچ بن بستی در زندگی بشر وجود ندارد که نشود آن را گشود... یعنی ملت ها و امت ها نباید هیچ گاه از فرج و گشایش مایوس شوند.
حدیث انتظار
بیا دوباره پاک کن ز جاده ها غبار را!
به عاشقان نوید ده رسیدن بهار را!
ببین دلم گرفته و بهانه می کند تو را!
به من بگو که می رس، ز دل مبر قرار را!
ظهور کن نگار من! بیا که از سر شعف
فدای قامتت کنم دو چشم اشکبار را!
تمام لحظه های من، فدای یک نگاه تو!
بیا و پاک کن ز دل، حدیث انتظار را!
توحید ناب را فقط در ولایت و سرپرستی امام عصر جست و جو می کرد و لحظات بی چون و چرای عاشقی را با یاد مولا در دل و نام مولا بر زبان و آرزوی دیدار در سویدای جان سپری می ساخت:
عشق نگار، سر سویدای جان ماست
دیدار یار، حاصل سر نهان ماست
پروانه ای بود که همواره گرد مولایش می چرخید و زندگی اش را از عشق به او وام می گرفت. عارف واصلی بود که همواره در قیام و قعود و در تغییر از حالتی به حالت دیگر، «یا صاحب الزمان» را بر زبان جاری می ساخت.
یک چشم زدن غافل از آن ماه نباشیم
شاید که نگاهی کند آگاه نباشیم
چه شب ها که یاد آن حضرت خوابش را ربوده و در آرزوی دیدارش با زمزمه ی « اللهم ارنی الطلعه الرشیده » گریسته بود.
سالک راه حق، آنگاه که به توفیق الهی و جذبه های مهدوی از منزل «مهدی شناسی» «مهدی باوری» و «مهدی یاوری» با موفقیت گذر کرد می تواند به سر منزل «مهدی ولایی» وارد گردد و در بهشت ولایت و سرپرستی مولایش مهدی روحی فداک مقیم گردد و به چنان مقامی بار یابد که تمام برنامه ها و امور زندگانی اش زیر نظر شامخ ولایت مهدوی تدبیر و سرپرستی گردد.
خداوند متعال می فرماید: « به سوی خیرات سبقت بگیرید! » بدین سان پس از ظهور تنها کسانی خواهند توانست به مهدی موعود بپیوندند و در رکاب او ثابت قدم و استوار بمانند که به منزلگاه «مهدی ولایی» وارد گشته و تمام امتحانات الهی در این مسیر را سرافراز و سربلند با موفقیت و پیروزی پشت سر گذاشته باشند. آنان که توفیق می یابند به حریم ویژه ولایت مهدوی راه یابند، امر هدایت، تربیت و تزکیه شان به طور ویژه به دست مولایشان رقم می خورد و استعدادهای نهفته انسانی شان به نهایت درجه شکوفایی و فعلیت می رسد. آنانند تربیت شدگان به دست مهدی و هدایت یافتگان به نور مهدی: «سلام بر آن نور خدایی که هدایت یافتگان عالم با نور او هدایت می یابند».
