راضی باش به رضای خدا
امام اگر بگذارد، حرف های خواهر با او تمامی ندارد. سر خواهر را بر سینه می فشارد و داروی تلخ صبر را جرعه جرعه در کامش می ریزد:
خواهرم! روشنی چشمم! گرمی دلم!
مبادا بی تابی کنی!
مبادا روی بخراشی!
مبادا گریبان چاک کنی!
استوار صبر از استقامت توست؛
حلم در کلاس تو درس می خواند؛
بردباری در محضر تو تلمّذ می کند؛
شکیبایی در دست های تو پرورش می یابد؛
تسلیم و رضا دو کودکند که از دامان تو زاده می شوند و جهان پس از تو را سرمشق تعبّد می دهند؛ راضی باش به رضای خدا که بی رضای تو این کار، ممکن نمی شود.
آری!!
راضی باش به رضای خدا که بی رضای
او هیچ کاری ممکن نمی شود.
زهرا حلیمی ::: پنج شنبه 89/9/25::: ساعت 11:10 صبح
نظرات دیگران: نظر
زیباترین! چقدر غریبی میان ما! آخر چرا؟ انگاز خفتهایم! انگار مردهایم! انگار رفتهای به بیابان بی کسی! گویی نشان نمانده از آن خیمهگاه نور! شاید گسستهای!... نه! نه! ما تو را ز شهر تبعید کردهایم! ما دلبریده مردم از عشق نا امید! ما مردم پلید! آه ای فرید! دلبستهای چرا به شفق! مهربان رفیق! اشکم به پای تو، از جان دردمند بگویم برای تو! خورشید سبز پوش! دلگیر و خستهای؟! مظلوم من! نام تو مرده است! تنهایی تو را این روزها غروب هم از یاد برده است... .
